Later die avond zag Manny een onderhoudsmedewerker door de gangen van het ziekenhuis dwalen. Zijn uniform was overtuigend, maar zijn starre houding zag er vreemd uit. Hij passeerde ongemerkt de verpleegsterspost. Manny wilde net naar voren stappen om hem te ondervragen toen een aanwezigheid hem meteen opmerkte, lang voordat hij de kamer van het meisje bereikte.
Het gegrom van de hond barstte los als een alarm, laag en trillend van woede. Manny sprintte de gang in en ving Vale halverwege op. Een hartslag lang keken ze elkaar in de ogen – jager en beschermer. Toen sloeg Vale op hol en glipte het trappenhuis in voordat Manny of de beveiliging konden reageren, waarbij hij alleen verwoede voetstappen achterliet.