Uiteindelijk, in een enkel pijnlijk moment van vertrouwen, stapte de hond net genoeg achteruit. Manny gleed met zijn armen onder het fragiele lichaam van het meisje en tilde haar op. Ze woog bijna niets. Het was alsof hij een bundel kleren droeg.
Terwijl hij zich naar zijn patrouillewagen haastte, draafde de hond op zijn hielen, weigerde achterop te raken, alsof hij met een onzichtbare draad aan het meisje vastzat. In de auto, toen de verwarming aansloeg, fladderden de ogen van het meisje open. Ze fluisterde zwak en brokkelig: “Max…,” voordat ze weer in bewusteloosheid wegzakte. Manny nam aan dat ze de hond bedoelde.