Die avond zat ze aan haar keukentafel, het speeltje tussen haar handpalmen. Angst en dankbaarheid kwamen samen in haar borstkas. Iemand daarbuiten herinnerde zich haar zoon nog. Iemand gaf er genoeg om om terug te komen, na drie jaar stilte. Ze kon niet beslissen of ze moest huilen of bang moest zijn.
Ze schonk thee in en liet die koud worden. Het geschenk voelde niet als een willekeurige daad van medeleven; was het een boodschap? Was het gevoed door vriendelijkheid of obsessie? Ze kon het niet zeggen. Misschien trok verdriet vreemden aan zoals licht motten aantrekt, naar warmte die ze niet konden opeisen.