Ze hurkte ernaast, met haar vingers over het door water aangetaste papier. De stilte om haar heen voelde nu anders. Het was niet vredig, maar weloverwogen, alsof het kerkhof zelf zijn adem inhield. “Dus dat is het dan,” fluisterde ze. “Wie je ook was, je bent weg.” De woorden voelden als een bekentenis die ze niet wilde maken.
Twee weken later, op een grijze ochtend, kwam ze alleen terug uit gewoonte. Haar passen vertraagden toen ze het zag: een kleine speelgoedauto, blauw en glanzend, rustend naast de vaas. Het had er eerder niet gestaan. Haar briefje was weg. Maar het was duidelijk dat er geen antwoord zou komen.