Die nacht, toen hij op de koude grond lag met Lucky naast zich, kwam de rusteloosheid niet van de honger. Het kwam door het groeiende gevoel dat zelfs de weinige plekken die hij nog had, werden afgepakt. Als dit steegje niet veilig was, dan was het dat nergens.
Hij kon niet eeuwig blijven doorlopen. Niet zonder zichzelf helemaal te verliezen. Ergens diep in zijn borstkas kwam een oude gedachte weer boven: hij moest het opnieuw proberen. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst het gevoel had gehad dat hij het wilde proberen. Maar nu liet de druk geen ruimte om tijd te rekken.