De woorden kwamen hard aan. Geen honden. Geen uitzonderingen. Hij was seconden verwijderd geweest van iets solide, iets dat de richting van zijn leven kon veranderen. En nu was het hem ontglipt, omdat het enige wezen dat hem nooit had verlaten niet welkom was. De regels stonden niet ter discussie en Joshua wist dat.
Hij keek neer op Lucky, die aan zijn voeten lag, met halfgesloten ogen, vertrouwend. Joshua stond stil, onzeker over wat hij moest doen. Het antwoord was duidelijk, maar het voelde niet eerlijk. Hij verliet de schuilplaats stilletjes. Als Lucky niet welkom was, dan was hij dat ook niet. Zoveel was er niet veranderd.