Joshua’s mond ging open, maar er kwam niets uit. Zijn borst voelde strak aan. Hij keek naar zichzelf – gekreukeld overhemd, gekreukte en nog vochtige broek, haar plat op zijn hoofd. Hij voelde zich blootgesteld. Klein. De man voegde eraan toe, zachter deze keer: “We hebben de positie al aan hem gegeven. Sorry.”
Joshua draaide zich om zonder iets te zeggen. Zijn benen bewogen vanzelf. Buiten zat hij op de stoep, het water sopte weer in zijn broek. Zijn handen rustten nutteloos in zijn schoot. De tas lag naast hem, doorgezakt. Lucky ging rustig zitten en keek toe. Niet kwispelen. Gewoon wachten.