Ze glimlachte zachtjes en maskeerde het gevoel van achterdocht onder haar ribben. “Ik dacht dat ik parfum rook op je shirt, iets heel…elegants. Ik dacht dat het van iemand moest komen die je ontmoet had.” Voor een moment haperde zijn gezichtsuitdrukking, toen werd het weer stabiel. “Oh-dat. Ja, een van hen was… een oudere dame. Droeg er veel van.”
Het was een eenvoudig antwoord, maar Julia hoorde de verschuiving – het geforceerde gemak, het te snelle herstel. Het waren niet de woorden zelf, maar het gat ertussen. Die pauze zei haar meer dan de zin die erop volgde. Hij had de vraag niet verwacht en dat alleen al was genoeg om haar ongemakkelijk te maken.