Hij lachte om teksten die hij haar niet liet zien, grinnikte in zichzelf terwijl hij naar zijn telefoon staarde. Zijn aandacht voelde opvoerend – bijna te aanwezig, te lief. Julia begon zich af te vragen of het niet gewoon het schuldgevoel van het roken was dat deze nieuwe genegenheid dreef. Misschien was het iets veel ergers.
Julia ontrafelde in stilte. Hoe meer ze zijn acties probeerde te rationaliseren, hoe verdachter ze leken. Ze had geen bewijs, alleen een groeiend onbehagen dat ze niet van zich af kon schudden. En dat was misschien nog wel het ergste – twijfelen aan iemand van wie ze hield zonder te weten of het allemaal in haar hoofd zat.