Julia klapte de laptop zachtjes dicht, maar haar borst voelde alsof ze was opengebarsten. De naam van een vrouw. Een zich herhalende tijd. Een plaats die hij nooit had genoemd. Alles in haar schreeuwde om iets te zeggen, maar dat deed ze niet. Ze had dit stilletjes geopend. En als ze antwoorden wilde, moest ze stil blijven.
Connor keerde terug naar de kamer in zijn gebruikelijke ritme – ongeïnteresseerd, afgeleid. Ze keek op en glimlachte moeizaam. “Bedankt dat ik hem mocht gebruiken,” zei ze, met een rustige toon. Hij knikte en trok al een T-shirt aan. Julia zat daar nog even, haar handen stil, haar gedachten op hol.