Ze draaide zich op haar zij en staarde door het gordijn naar het schijnsel van het straatlicht. Als ze het mis had, zou ze zich verontschuldigen. Maar als ze gelijk had, moest ze dat eerst weten voordat ze zich er schuldig over ging voelen. Dat was het deel dat haar wekenlang wakker had gehouden.
Donderdagochtend was haar besluit duidelijk. Ze kleedde zich in rustige kleren, niet om aandacht te trekken – gewoon om zich solide te voelen. Haar werkdag vervaagde in flarden. Ze kon niet horen wat iemand zei. Het enige waar ze aan kon denken was zes uur. Bloomingdale Avenue. En wie daar nog meer zou wachten.