Om precies zes uur zag Julia Connors auto de straat oprijden en een parkeerplaats bij het café inrijden. Haar hartslag versnelde. Vanuit het steegje zag ze hoe hij uitstapte – perfect in orde, overhemd strak, mouwen gladgestreken. Hij wierp een blik op zijn horloge en ging toen zonder aarzelen naar binnen.
Ze volgde langzaam, voorzichtig om uit het zicht te blijven. Door het raam zag ze dat hij een tafeltje koos aan de voorkant, met goed zicht op de deur. Hij zat niet op zijn telefoon. Hij was niet afgeleid. Hij was aan het wachten. Kalm. Samengesteld. Alsof hij dit eerder had gedaan.