Hij bevroor. “Wat?” “Ik zag je,” ging ze verder. “Ik volgde je. Ik zag hoe je naar haar lachte, haar omhelsde. Je zag er gelukkig uit. Gelukkiger dan ik je in lange tijd heb gezien.” Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en hield de foto omhoog. “Je zei dat je boodschappen aan het doen was.”
Zijn mond ging open, maar er kwam niets uit. Julia stapte achteruit, haar stem nu broos van woede. “Ik wil geen excuses. Ik wil de waarheid. Wie is ze? Hoe lang is dit al gaande? Dat ben je me verschuldigd, Connor. Na al die leugens verdien ik dat.”.