Connor verdedigde zichzelf niet. Hij protesteerde niet en week niet af. In plaats daarvan leek er iets in hem in te storten. Zijn schouders zakten en zijn ogen welden op terwijl hij zwaar op de rand van de bank ging zitten. “Je denkt dat ik je bedrieg,” fluisterde hij. “Maar dat is dit niet.”
Julia zei niets, verbijsterd door de verandering in zijn houding. Ze had ontkenning verwacht, misschien zelfs verzet. Maar dit niet, dit plotselinge, rauwe verdriet. “Wat is er dan, Connor?” vroeg ze met een lage stem. “Wie is ze?” Toen keek hij naar haar op, met stralende ogen. “Elena is mijn parfumerie-instructrice.”