Het was een donderdag en Julia was thuisgekomen van een andere afspraak. De resultaten waren niet goed. Haar hormoonspiegels waren weer gedaald. Haar arts was vriendelijk, maar klinisch geweest. “We blijven het proberen,” had ze gezegd. Maar haar stem was veranderd. Julia hoorde het – de zachte onderstroom van tijd die opraakt.
Toch huilde ze niet. Ze kwam thuis, trok comfortabele kleren aan en begon aan de was terwijl ze wachtte tot Connor terugkwam. Toen hij binnenkwam, kuste hij haar wang en vroeg hoe haar dag was geweest. Ze forceerde een glimlach, loog en zei dat het goed ging. Toen reikte ze in de wasmand.