James’ stem verzachtte toen hij verder ging. “Toen ik hem zo zag, realiseerde ik me iets. Vasthouden aan mijn woede zou het verleden niet veranderen. Het zou me die verloren jaren niet teruggeven. Maar vergeving… misschien zou dat ons beiden vrede kunnen brengen. Dus haalde ik diep adem en vertelde hem dat ik hem vergaf. Het was niet makkelijk, maar ik zag de opluchting in zijn ogen en ik wist dat dit het juiste was om te doen.”
Delilah’s ogen vulden zich met tranen en ze kon ze niet langer tegenhouden. Ze huilde zachtjes, voelde het gewicht van het verhaal en de immense pijn die beide broers hadden doorstaan. Ze stak haar hand uit en hield James’ hand stevig vast, terwijl ze met trillende stem sprak. “Dank je, James, dat je dit met me deelt. Het moet voor jullie allebei ongelooflijk moeilijk zijn geweest.”