Had ze maar gelachen in plaats van aangedrongen. De herinnering droeg het gewicht van een scharnier; ervoor was haar vader nog bereikbaar geweest; erna werd de afstand een muur. Het was niet alleen dat hij scherper werd tegen haar. Het was de manier waarop zijn geduld met de anderen in contrast daarmee leek toe te nemen, alsof haar aanwezigheid alleen de irritatie was.
Ze kon niet begrijpen waarom hij zo kortaf tegen haar was geworden, waarom zijn geduld sneller verslapte als zij degene was die vragen stelde. Elke keer dat hij haar aan de kant schoof, liet hij haar in verwarring achter en vroeg ze zich af wat ze deze keer verkeerd had gedaan. Hoe harder ze probeerde hem terug te winnen, hoe meer hij zich leek af te keren.