Toen ze haar tienerjaren inging, verhardde het patroon. Zijn woorden tegen haar waren afgekapt, zijn aandacht vluchtig. Daniel en Elise haalden nog steeds zijn zachtere tonen naar boven, maar bij Miriam bleef de lucht tussen hen gespannen, gevuld met iets dat ze niet kon benoemen.
Daniel kreeg de autosleutels toen hij zestien werd, Elises collegegeld werd volledig vergoed toen ze ging studeren en Miriam kreeg geen van beide. “Je redt je wel,” zei haar vader tegen haar, niet onaardig maar afwijzend, alsof ze het kind was dat het beste voor zichzelf kon zorgen.