Niet uit loyaliteit aan haar vader, maar omdat de afwezigheid van haar moeder een leegte achterliet die ze niet wist hoe ze die anders moest opvullen. In die jaren werd haar vader brozer. Zijn eens zo stevige pas vertraagde, zijn handen trilden als hij ’s ochtends zijn koffie probeerde in te schenken en de zolder werd steeds vaker een toevluchtsoord.
Ze hoorde hem urenlang naar boven schuifelen, om er dan weer uit te komen met stof dat aan zijn mouwen kleefde. Hij sprak nooit over wat hij daar deed en zij vroeg er nooit naar. Maar de stilte tussen hen zwol aan tot iets bijna ondraaglijks.