De hoop die ze al tientallen jaren met zich meedroeg zonk zwaar in haar borst, onopgelost, maar nog niet gedoofd. Toen hij een week later overleed, was het Miriam die zijn hand vasthield tijdens zijn laatste ademtochten. Elise en Daniel waren niet op tijd gekomen. Ze bleef tot de machines stilstonden, tot de verpleegsters kwamen.
En zelfs toen, terwijl het verdriet door haar heen brak, fluisterde ze nog steeds in de stilte: “Ik wilde het alleen maar begrijpen.” De begrafenis kwam snel, een waas van zwarte jassen, bleke bloemen en woorden die langs Miriam gleden zonder in te zinken. De pastoor sprak over plicht en standvastigheid, over een man die voor zijn gezin had gezorgd en zijn geloof stil maar standvastig had gehouden.