Ze herinnerde zich de stille trots in zijn ogen toen ze leerde fietsen zonder te wiebelen, of hoe hij eens haar initialen in het handvat van een springtouw kerfde zodat ze het niet zou verwarren met dat van haar zus. Het waren geen grootse vertoningen, maar voor Miriam waren ze belangrijk. In die jaren geloofde ze dat ze een plaats had in zijn achting, ook al was zijn genegenheid stiller dan die van haar moeder.
Maar toen ze ouder werd, verschoof de balans. In het begin was het subtiel; een langere pauze voordat hij haar vragen beantwoordde, een verstrooid knikje als ze hem iets bracht wat ze had getekend, de manier waarop zijn stem verscherpte als ze te lang in zijn studeerkamer bleef hangen. Het was makkelijk genoeg om het af te doen als stemmingen, de gewone irritaties van een volwassene met teveel aan zijn hoofd.