Aiden antwoordde: “Goed zo. Je lichaam zal je dankbaar zijn.” Ze lachte: “Mijn lichaam is stevig, maak je geen zorgen.” Ze begonnen elkaar bewust te zien. Lunchpauzes werden vroege diners. Een wandeling na haar fysio. Een koffierondje dat twee uur in het park werd.
Maya had altijd afstand gehouden van mensen. Maar Aiden maakte het haar gemakkelijk om die regel te vergeten. Op een avond zaten ze op een bankje in de buurt van het ziekenhuis, allebei met een warm papieren bekertje in de hand. Ze was net klaar met haar verhaal over een teleurstellende training toen hij stil werd.