Maya had haar lichaam altijd meer vertrouwd dan mensen. Het was betrouwbaar, gedisciplineerd, opgebouwd uit jaren van zweet en stilte. Als triatlete trainde ze alsof het een contract was. Haar ademhaling, haar tempo, haar pijntolerantie, dat waren dingen die ze kon meten. Controleren. Van afhangen.
Ze had geen tijd voor afleiding. Verjaardagen gemist. Weekends overgeslagen. Geen vriendje had het ooit langer dan een raceseizoen uitgehouden. De meeste mensen zeiden dat ze intens was. Maya sprak dat niet tegen. Intensiteit was het punt.