De laatste tijd kon Lucas de vreemde visioenen niet van zich afschudden – zout in de lucht, het geschreeuw van meeuwen, de ritmische klap van kleine voetjes op een metalen loopplank. Ze kwamen zonder waarschuwing, flikkeringen van herinneringen die zo levendig waren dat ze geleend aanvoelden. Als echo’s uit een leven waarvan hij zich niet kon herinneren dat hij het geleefd had.
Hij had nooit veel aandacht besteed aan zijn vroege jeugd. De jaren voor zijn zesde waren altijd een stille waas geweest en voor het grootste deel had hem dat niet gestoord. Maar vandaag, op Thanksgiving, omringd door warmte en gelach, voelde hij zich als een verhaal waarvan het eerste hoofdstuk ontbrak. En voor het eerst baarde de stilte van die ontbrekende jaren hem zorgen.
Toch glimlachte Lucas, maakte een praatje en probeerde zichzelf te verliezen in de werveling van familiestemmen en de troostende geur van kaneel en gebraden kalkoen. Wat hij niet wist – wat niemand kon weten – was dat deze Thanksgiving alles zou losmaken. Dat tegen het einde van de dag zijn leven helemaal niet meer zou zijn zoals hij zich herinnerde dat het was…….