Toen de boot langs de figuur van een piraat gleed die over een loopplank de zee in liep, bevroor Lucas. Zijn oren suisden. Scherp, hoge tonen. Zijn zicht werd wazig. Toen kwam er een vloedgolf van losgekoppelde beelden die als bliksem door zijn hoofd schoten: een pop, water, schreeuwende stemmen, een loopplank, gezichten die naar beneden leunden.
Het duurde seconden. Misschien minder. Maar toen het eindigde, zat Lucas voorover gebogen, beide handen om zijn slapen, zijn adem stokte. Het gerinkel stopte. Tegenover hem staarde Rose bleek en gealarmeerd voor zich uit. “Lucas?” fluisterde ze. “Wat gebeurt er? Gaat het?”