Hij knikte snel en slikte. “Ja. Claustrofobie, denk ik. Of misschien de duisternis.” Het klonk flauw, zelfs in zijn eigen oren. Rose’s gezichtsuitdrukking verzachtte niet, maar ze drong niet aan. De boot voer verder. Lucas zat stil, zijn hart klopte alsof hij zojuist aan iets ongeziens was ontsnapt.
Buiten voelde de zon te fel. Roos hield zijn hand steviger vast dan gewoonlijk. “Je liet me schrikken,” zei ze. Lucas glimlachte zwakjes. “Sorry. Het was vast een raar moment.” Maar hij kon niet stoppen er aan te denken. De oceaan. De loopplank. Die pop. Het voelde… echt.