Sinds de rit spookten de visioenen door zijn hoofd. Een loopplank, een pop, gedempt geschreeuw. Hij had geprobeerd ze weg te rationaliseren – misschien een droom, misschien een herinnering aan een jeugdfilm. Maar de logica kraakte te gemakkelijk. De beelden waren niet vaag. Ze voelden doorleefd. Echt. Alsof er een deur was opengegaan.
Zelfs thuis, omringd door warmte en vertrouwdheid, volgden de herinneringen hem als schaduwen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij tijdens het eten in de ruimte staarde en het eten nauwelijks proefde. Het gelach vervaagde tot achtergrondgeluid. Zijn ouders merkten het natuurlijk, maar het was Daisy die uiteindelijk toenadering zocht.