Op een avond vond ze hem in de woonkamer, alleen met het kaarslicht op zijn gezicht. “Gaat het, schat?” vroeg ze, terwijl ze zachtjes naast hem ging zitten. “Je lijkt… ver weg de laatste tijd. Niet je gebruikelijke zelf.” Haar stem was zacht en oprecht bezorgd. Lucas aarzelde, maar besloot toen te delen.
Hij keek haar niet aan toen hij sprak. Hij keek naar de vloer en vertelde over het moment in Disneyland. De loopplank. Het lawaai. De verzengende flitsen. “Het was alsof mijn hoofd even niet van mij was,” zei hij zachtjes. “Het voelde als… als iets dat ik vergeten was. Of begraven.”