Lucas kon het niet uitleggen. Er was geen moment dat hij kon aanwijzen, alleen fragmenten, blikken, onuitgesproken woorden. Maar er was iets verschoven. Een trilling onder de oppervlakte. Zijn ouders verborgen iets. En de visioenen, die doordringende flitsen, ze voelden niet ingebeeld. Ze voelden doorleefd. Als echo’s van een vergeten leven.
Hij had nooit veel nagedacht over zijn vroege jeugd. De meeste mensen konden zich niets herinneren van voor hun zesde of zevende jaar. Hij ook niet. Maar sinds dat ritje in Disneyland voelde de afwezigheid van die jaren luider. Opzettelijker. Als een ontbrekende pagina die uit het begin van een verhaal is gescheurd.