Lucas keek scherp op, maar voordat oma kon antwoorden, viel Daisy in. “Mama is gewoon moe. Ze haalt soms dingen door elkaar,” zei ze luchtig, terwijl ze de bladzijde al omsloeg. “Dat was van een strandreis.” Haar stem was te helder, te snel. Lucas voelde iets in hem verharden. De bladzijde was omgeslagen.
Die nacht, terwijl het huis zwaar lag van de slaap, bleef Lucas klaarwakker. Hij kon het beeld van die foto – de reling, de oceaan, de dinosaurus in zijn hand – niet van zich afschudden. Hij had antwoorden nodig, geen gissingen. Zwijgend sloop hij het kantoor van zijn vader binnen, zijn hart bonkte en hij opende de archiefkast.