Ze herstelde zich snel. Te snel. “Jij moet Lucas zijn,” zei ze, met een lichte stem maar trillende handen rond de mok die ze vasthield. Lucas glimlachte beleefd, maar de manier waarop ze naar hem bleef kijken – alsof ze de lijnen van zijn gezicht probeerde te onthouden – deed een rilling over zijn rug lopen.
Die avond, terwijl Rose hem een rondleiding gaf door de slaapkamer van haar jeugd, bleef Kiara in de buurt. In het begin waren het kleine vragen over zijn stamboom, waar hij geboren was, hoe ver hij terugging in zijn afkomst. Ze glimlachte er doorheen, maar haar ogen bleven zoekend. Hongerig.