Lucas lachte ze weg. “Niet veel te vertellen,” zei hij. “Kind uit het Midwesten. Niets exotisch.” Maar Kiara lachte niet. Ze knikte alleen maar, haar ogen gleden van zijn gezicht naar de achterkant van zijn nek, alsof ze probeerde iets terug te pellen om eronder te kijken.
De volgende ochtend betrapte Lucas haar in zijn logeerkamer. Ze beweerde dat ze schone handdoeken kwam brengen, maar ze stond bij zijn open koffer, haar hand centimeters van zijn haarborstel. Haar ogen werden groot toen ze hem zag. “Oh, ik was gewoon…” stamelde ze. Lucas zei niets. Hij deed alleen de deur dicht.