Hij vertelde het Rose niet. Wat zou hij zeggen? Dat haar moeder hem de kriebels gaf? Dat ze zijn schouder een seconde te lang bleef aanraken? Dat ze naar hem keek alsof hij een puzzel was die ze wanhopig wilde oplossen? Het klonk krankzinnig. En nog erger – onbeleefd.
Maar het bleef hangen. Kiara’s vragen. Haar staren. Haar vreemde pauzes halverwege een zin, alsof ze gevangen zat in een herinnering die ze niet helemaal kon plaatsen. Lucas begon te slapen met zijn tas dichtgeritst, zijn tandenborstel weggestopt. En als Rose boodschappen ging doen, bleef hij beneden. Kiara’s blik vermijden werd een stil spel.