Lucas was het zat om onzichtbaar te zijn, pakte zijn truck en liep op blote voeten door de gang. Hij nam geen afscheid, dat deed hij nooit. Hij wist hoe het ging. Hij zou een tijdje met Lucy spelen en terugkomen als het geschreeuw voorbij was, zoals hij altijd had gedaan.
Hij wist niet dat deze donderdag anders zou zijn. Dat een stille beslissing om een vriend te volgen door het gangpad zou uitmonden in een nachtmerrie die zich over tientallen jaren zou uitstrekken. Een moment dat zo klein was dat het nauwelijks werd geregistreerd. En toch zou het de Harrigans de rest van hun leven achtervolgen…….