“Echt niet…” Clara’s stem trilde terwijl ze naar de beveiligingsbeelden staarde, haar hart bonkte in haar borstkas. De vrouw op het scherm – degene die haar had geholpen haar kind op te voeden, haar kleren had gevouwen, in haar keuken had gelachen – was een vreemde. Rosa’s warmte was verdwenen. In plaats daarvan: iets berekends. Huiveringwekkend.
Ze spoelde de beelden keer op keer terug, wanhopig op zoek naar duidelijkheid. Maar elk beeld bracht haar meer in verwarring. Rosa’s bewegingen waren langzaam. Opzettelijk. Haar ogen bleven te lang hangen. Haar handen pauzeerden waar dat niet hoorde. Er was iets vreemds, iets dat Clara niet kon benoemen, maar het was er. En het groeide.
“Mijn god,” fluisterde Clara, nauwelijks in staat om adem te halen. “Wat heb je gedaan?” De realiteit verbrijzelde het vertrouwen dat ze in jaren had opgebouwd. Het was geen paranoia. Het was geen projectie. Het was iets veel verontrustenders. Clara spoelde weer terug, haar handen trilden en ze wilde antwoorden. Maar ze wist het al – diep van binnen had ze het altijd geweten. “Dit kan niet echt zijn…”