Hij glimlachte makkelijker. Lachte om kleine dingen. Maakte vaker opmerkingen over hoe “perfect” de koffie was. Het was een klein detail, maar Rosa reageerde altijd met een zacht bedankje en een blik die iets te lang bleef hangen.
Op een keer kwam Clara binnen net toen Marc Rosa Leo’s fles overhandigde. Hun handen raakten elkaar. Ze lachten. Rosa zei iets dat Clara niet kon horen en Marc grijnsde alsof hij in een grap meespeelde. Het moment brak aan zodra ze Clara zagen – Marc schraapte zijn keel, Rosa stapte achteruit. Geen van beiden zei iets. Maar voor Clara zei die stilte alles.