Ze zei tegen zichzelf dat ze er te veel in zag. Dat ze moe was. Dat haar hoofd nog steeds draaide van Simone’s insinuaties. Maar het gevoel wilde niet weggaan. Het maakte niet uit dat er niets expliciet was gebeurd – iets onuitgesproken had wortel geschoten en het groeide. Die avond confronteerde Clara Marc ermee.
Ze waren in de slaapkamer, het soort stilte tussen hen dat zoemt van de spanning. Clara stond bij de kast en vouwde haar armen over elkaar. Marc lag op bed en bladerde door zijn telefoon. “Vind je haar leuk?” Vroeg Clara zachtjes. Hij keek niet op. “Wat?”