Dat kwam harder aan dan ze verwacht had. Clara’s borstkas verstrakte. Haar stem werd lager. “Weet je wat? Misschien doe ik dat niet.” Marc knipperde alsof hij een klap had gekregen. Hij draaide zich om en liep zonder nog een woord te zeggen de kamer uit.
Clara stond daar, zwaar ademend, haar vuisten gebald. Tranen prikten in haar ooghoeken, maar ze weigerde te huilen. Nog niet. Ze staarde naar de open deur en toen zag ze het. Net voorbij de rand van de gangmuur, een zachte flikkering van beweging.