Een sprankje schaduw. Een bleke wang, de rand van een oogopslag. En toen, onmiskenbaar, het kleinste, meest verontrustende ding: een glimlach. Rosa. Clara’s adem stokte. De schaduw verdween in een oogwenk. De gang was weer leeg. Ze knipperde met haar ogen. Had ze dat echt gezien?
De ruzie sudderde de volgende twee dagen. Marc gaf haar de ruimte, sliep in de logeerkamer en ging de confrontatie uit de weg. Clara begon er ook niet meer over – niet omdat ze hem geloofde, maar omdat ze niet wist hoe ze het gesprek moest voortzetten zonder uit elkaar te vallen.