De doos arriveerde twee dagen later. Clara wachtte tot Marc naar zijn werk ging en installeerde toen zelf de camera’s – één boven de keukendeur, een andere in de richting van de woonkamer, een derde in de buurt van de gang naar de slaapkamers. Niets opvallends. Net genoeg om op te vangen wat ze nodig had, als er iets te vangen viel.
In het begin controleerde ze de beelden obsessief. Elke avond voor ze naar bed ging. Elke ochtend voor de koffie. Maar het enige wat ze zag was Rosa die de was opvouwde, de vloer veegde en zachtjes in zichzelf neuriede. Marc kwam en ging zoals altijd – glimlachend, afgeleid, nooit een grens overschrijdend. Niets belastends. Helemaal niets.