Marc was… normaal. Misschien te normaal. Hij kuste haar wang voor hij wegging, vulde haar koffie bij, stuurde haar halverwege de ochtend zelfs een meme. Zijn warmte voelde gescript. Gepraktiseerd. En Rosa? Ze zong nog steeds tijdens het schoonmaken. Vroeg Clara nog steeds naar haar dag. Stopte nog steeds Leo’s speelgoed op zijn plaats als een tweede moeder.
Clara zag ze allebei – in real time, op haar scherm en in levende lijve. En toch kon ze het niet van zich afschudden. De manier waarop Rosa’s ogen naar Marc keken toen hij langsliep. De manier waarop Marc langer dan nodig bij de keuken bleef staan. Het was subtiel. Frustrerend. Ze zat in een spiraal en dat wist ze.