Die middag stapte Clara op de patio en riep haar zus. Haar stem was rauw. “Ik denk dat ik gek word,” fluisterde ze, terwijl ze over haar slapen wreef terwijl Leo boven een dutje deed. “Je bent niet gek,” zei Julia zachtjes. “Je bent uitgeput. Je bent bang. Er is een verschil. Het is oké om je houvast te verliezen.”
Clara zuchtte en haalde een hand door haar haar. “Ik twijfel aan alles. Elke glimlach, elke toon in mijn stem, elke sok die in de verkeerde la belandt. Ik heb zelfs camera’s geïnstalleerd.” Er was een pauze aan de andere kant. Toen verzachtte Julia’s stem. “Clara…”