Marc wendde zich tot haar. “Dit kan zo niet doorgaan.” Clara knikte, haar stem stil. “Mee eens.” Ze liepen langzaam naar beneden. Ze ging op de bank zitten. Hij volgde. “Ik moet eerlijk tegen je zijn,” zei ze. “Ik heb niet alleen naar Rosa gekeken. Ik heb ons in de gaten gehouden. Ik heb camera’s in het huis geplaatst.”
Marc staarde. “Keuken. Hal. Boven,” ging ze verder. “Het ging er niet om jou te pakken. Het ging erom dat ik niet het gevoel had dat ik gek werd.” Hij sprak een hele tijd niet. Toen uiteindelijk, “Oké. Laten we gaan kijken.” Clara knipperde met haar ogen. “Wat?” Hij leunde naar voren.