Rosa bracht het shirt dicht bij haar gezicht. Ze haalde er lippenstift uit, leunde naar voren en smeerde het zachtjes op de kraag – bijna als een kus. Toen, alsof ze door iets werd overmand, omhelsde ze het shirt tegen haar borst. Clara’s huid prikte. Marc’s mond ging open, maar er kwamen geen woorden.
“Wat…?” begon hij met een lage stem. Clara reageerde niet. Dat kon ze niet. Ze bleven kijken hoe Rosa het overhemd weer netjes opvouwde en onderop de stapel legde. Toen vermande ze zich en verliet de kamer alsof er niets was gebeurd. De beelden hadden een tijdstempel. Diezelfde ochtend.