Toen Clara Rosa voor het eerst ontmoette, wist ze niet zeker wat ze moest verwachten. De vrouw die voor haar deur stond had dik kastanjebruin haar in een lage knot, een canvas tas over haar schouder en een kalmte die zo geaard was dat het bijna niet op zijn plaats leek in hun gehaaste huishouden.
“Ik behandel elk huis alsof het mijn eigen huis is,” had Rosa zachtjes gezegd, met een kleine glimlach om haar lippen. En vanaf het begin maakte ze die belofte waar. Ze was niet alleen efficiënt, ze was ook intuïtief. Vloeren glinsterden, de was vouwde zichzelf op, speelgoed verscheen weer netjes gerangschikt op kleur.