Elke avond bestudeerde ze haar spiegelbeeld. Het litteken leek elke dag zichtbaarder, los van de keurige keizersnede-lijn erboven. Ze kon niet beslissen of het echt donkerder werd of dat haar eigen obsessie het scherper maakte. Hoe dan ook, de stilte eromheen knaagde aan haar vastberadenheid.
Weer thuis probeerde ze haar zorgen opzij te schuiven en zich te concentreren op slapeloze nachten waarin ze de baby voedde. Maar het litteken jeukte onder haar kleren, een constante herinnering. Toen de baby eindelijk sliep, ging ze achter haar bureau zitten en vroeg het volledige operatiedossier op via het patiëntenportaal van het ziekenhuis.