De documenten kwamen een paar dagen later aan, regels steriele taal en codes. Ze scrolde gretig, op zoek naar een vermelding van een tweede incisie. Maar er was niets. Alleen de keurige beschrijving van haar keizersnede, de routine notities van anesthesie en sluiting. Geen spoor van het merkteken dat in haar huid was gekerfd.
Frustratie deed haar borstkas dichtkrimpen. Ze herlas de dossiers nog een keer, ervan overtuigd dat ze iets gemist had. Maar de taal veranderde nooit. Haar “onderste dwarse incisie” was schoon en ongecompliceerd. De dossiers hielden vol dat haar lichaam één verhaal vertelde, maar de spiegel toonde een ander verhaal. Ze voelde zich gevangen tussen twee tegenstrijdige waarheden.