Ze liet de foto’s aan haar man zien. “Zie je? Kijk naar mij voor de bevalling. Niets.” Hij kneep zijn ogen dicht en haalde toen zijn schouders op. “Lichamen veranderen, liefje. Huid rekt uit, vlekken verschijnen. Je bent nog aan het genezen.” Zijn nonchalante afwijzing voelde als een afwijzing van haar geestelijke gezondheid. Ze wilde een verklaring, geen gemeenplaatsen.
Haar vriendinnen probeerden ook haar zorgen te sussen. Tijdens een kopje koffie schudden ze hun hoofd en zeiden dat ze te veel analyseerde. “Zwangerschap doet rare dingen,” zei de een. Een ander voegde eraan toe: “Je merkt waarschijnlijk gewoon lijnen op die er altijd al waren.” Hun woorden sloegen nergens op. Haar instinct schreeuwde iets anders.