Haar man zuchtte toen ze het onderwerp weer ter sprake bracht. “Je maakt jezelf bang,” zei hij zachtjes, terwijl hij de baby van haar in zijn armen nam. “Het is gewoon littekenweefsel. Niets sinisters.” Maar zijn zachte afwijzing maakte haar isolement alleen maar groter. Voor hem was het slechts een teken. Voor haar was het een raadsel dat opgelost moest worden.
Dagen vervaagden in rusteloze onderzoekslussen. Ze struinde medische forums, prikborden en anonieme blogs af. Sommige berichten beschreven onverklaarbare littekens na operaties, door artsen afgedaan als “verklevingen” of “striae” Maar haar litteken kwam niet overeen. Het had de precisie van een scalpel, een weloverwogen hand.