Ze begon de veranderingen te catalogiseren. Elke ochtend deed ze haar shirt omhoog in de badkamerspiegel en documenteerde het met haar telefoon. In het felle licht leek het litteken donkerder, bijna boos, alsof het de stilte van haar medische dossier trotseerde. Het wilde gezien worden, ook al geloofde niemand haar.
Haar ouders kwamen op een middag langs met eten en cadeautjes voor de baby. Bij de thee flapte ze de vraag eruit: “Ben ik als kind ooit geopereerd?” Ze keken geschrokken en schudden toen hun hoofd. “Nee, lieverd. Nooit. Je was een gezond klein meisje.”